 |
| Szafirek groniasty |
Szafirek (Muscari) raz wprowadzony do
ogródka działkowego może w nim pozostać przez wiele lat. Prawie w każdym
ogródku można spotkać kwitnące wiosną szafirki z rodziny
liliowatych.Uprawiały je już nasze prababki.
Te urocze rośliny to prawdziwe zwiastuny szybko nadchodzącej wiosny. Najczęściej uprawiany jest szafirek armeński (Muscari armeniacum) o barwie białej oraz szafirek groniasty (Muscari botryoides) o szafirowoniebieskich kwiatach, często nazywany szafirkiem drobnokwiatowym. Jest to roślina cebulowa. Cebula jest biała o jajowatym kształcie, może osiągać w obwodzie nawet do 8 cm. Wiosną wyrastają z niej 2-3 liście, nie są one zimozielone. Spomiędzy liści wyrasta 15 cm pęd kwiatostanowy na którym osadzone są gęsto kwiatki wyglądem przypominające kuliste dzwoneczki.
Szafirki kwitną od połowy kwietnia do połowy maja. Dobrze rosną na każdej glebie, jednak najpiękniej kwitną i osiągają największy przyrost cebul na glebach próchniczych, piaszczysto gliniastych i dostatecznie wilgotnych. Lubią stanowiska słoneczne lub lekko zacienione.Są wytrzymałe na mróz. Można je rozmnażać z nasion wysiewanych jesienią, ale lepiej mnożyć je z cebulek przybyszowych wyrastających przy dużych cebulach. Cebulki sadzi się pod koniec września lub na początku października w odstępach 5-10 cm, na głębokość 6-10 cm. Głębokość sadzenia zależy od wielkości cebuli. Praktycznie jest to trzykrotna jej wysokość Szafirki mogą pozostawać w jednym miejscu przez kilka lat Wystarczy je tylko zasilać wiosną nawozem mineralnym lub organicznym w postaci płynnej.
Te urocze rośliny to prawdziwe zwiastuny szybko nadchodzącej wiosny. Najczęściej uprawiany jest szafirek armeński (Muscari armeniacum) o barwie białej oraz szafirek groniasty (Muscari botryoides) o szafirowoniebieskich kwiatach, często nazywany szafirkiem drobnokwiatowym. Jest to roślina cebulowa. Cebula jest biała o jajowatym kształcie, może osiągać w obwodzie nawet do 8 cm. Wiosną wyrastają z niej 2-3 liście, nie są one zimozielone. Spomiędzy liści wyrasta 15 cm pęd kwiatostanowy na którym osadzone są gęsto kwiatki wyglądem przypominające kuliste dzwoneczki.
Szafirki kwitną od połowy kwietnia do połowy maja. Dobrze rosną na każdej glebie, jednak najpiękniej kwitną i osiągają największy przyrost cebul na glebach próchniczych, piaszczysto gliniastych i dostatecznie wilgotnych. Lubią stanowiska słoneczne lub lekko zacienione.Są wytrzymałe na mróz. Można je rozmnażać z nasion wysiewanych jesienią, ale lepiej mnożyć je z cebulek przybyszowych wyrastających przy dużych cebulach. Cebulki sadzi się pod koniec września lub na początku października w odstępach 5-10 cm, na głębokość 6-10 cm. Głębokość sadzenia zależy od wielkości cebuli. Praktycznie jest to trzykrotna jej wysokość Szafirki mogą pozostawać w jednym miejscu przez kilka lat Wystarczy je tylko zasilać wiosną nawozem mineralnym lub organicznym w postaci płynnej.
Szafirki
nie tylko cieszą nasze oczy swoim urokiem, ale są też wykorzystywane w
ziołolecznictwie, gdzie materiałem zielarskim jest cebula, a jeden z
gatunków szafirka ma zastosowanie w przetwórstwie domowym.
Szafirki
najefektowniej wyglądają posadzone w grupach. Nadają się na obwódki
wiosennych rabat, do ogródków skalnych, ładnie też wyglądają posadzone
grupami pod krzewami lub na trawnikach. Można z nich tworzyć małe
bukieciki. Ścinamy do nich kwiatki prawie całkowicie rozwinięte.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz